Ada kasımda üç yaşını bitirmiş olacak. Blogumda yazdığım gibi çoktan yuvaya başladı bile. Ben de işsiz bir anne olarak, fiilen evde oturmamın ikinci gününü yaşıyorum. (Adanın okuluydu, alışmasıydı derken okul etrafında dikildim iki hafta). Sabah kalkınca etrafı topla, yemek yap falan derken iyi hoş ama hayat da böyle geçmiyor. Ada okula gidince, sağda solda gördüğüm bebeklere sulanır oldum. Ada'nın bebekliği gözümde tütmeye başladı. Bir de ben sap gibi tek çocuk olduğumdan Ada'nın hep bir kardeşi olsun istedim. Hatta evlenmeden önce bile çocuğum olsa iki tane olsun derdim. Küçükken annesini hamile gördüğü rüyalardan uyanmak istemeyen, annesinin her gün "kardeş istiyorum" diye başının etini yiyen ben, ikinci çocuk fikrine sıcak baksam da bir türlü cesaret edemiyorum.
Doğru zaman ne zaman diye kendime sorunca, şimdi değil diyorum. Çünkü ikinci çocuk için sonsuz bir sabır lazım. İlk çocuktan kalan uykusuz gecelerinin hesabını kapatmış, iyice dinlenmiş olmak lazım. İlk çocuğunun alerjisinin, gece yerli yersiz kalkışlarının geçmiş olması lazım. İlk çocukla geçirilen zamanın doyurucu olması, arta kalan zamanı da karı-koca paylaşıyor olmak lazım. Kısacası lazım da lazım... Düşününce ben bunların hiç birine sahip değilim. O yüzden kendimi deli misin otur oturduğun yerde sanki ilk çocuğuna çok geniş zamanlar ayırabildin de ikincisini istiyorsun diye avutuyorum. Ayrıca çocuğunuzu özel okulda okutmak için dökeceğiniz servet ve bunu iki çocuk için birbirinin yaşam standardından kısmadan yapmak, iki kardeşin imkanları eşit olarak dengeleyebilecek gayreti göstermek de cabası. Ada'ya soruyorum bazen "kardeş istiyor musun?" Diye. Ama onun cevabı çok net "Hayır, istemiyorum. Ben bebek olmak istiyorum zaten". Kesin ve net istemiyor çocuk. Babamız da zaten beş bakıcı değiştirip ihaleyi anneme bıraktığımız için çocuğun bakımı konusunda endişeli. Kısacası bir ben deliyim evde, benden başka herkes akıllı :)
No comments:
Post a Comment