İnsanlar ne kadar zaman geçerse geçsin ilkokul öğretmenlerini hatırlarlar. İster iyi, ister kötü olsun ama hatırlarlar. Eğer öğretmen olsaydım hiç düşünmeden ilkokul öğretmeni olmak isterdim. Bir çocuğun iç dünyasını görebilmek, kişiliğinin hamuruna ilk dokunan olmak, masumiyeti paylaşmak, ve hep hatırlanacak olmak sınıf öğretmenliğini çok özel yapıyor.
Benim öğretmenime gelecek olursak o dönemde annemin aldığı"aman çok iyi öğretmen onun sınıfına yazdırın" tavsiyeleriyle rica minnet sınıfına kaydolduğum bir öğretmendi. Bazen çok şevkatli bazen de çok sinirliydi. Sınıfımız şimdiki sınıflar gibi az mevcutlu değil tam 66 kişiydi.
Öğretmenimden çok çekindiğimi hatırlıyorum. Solak olduğum halde sıranın sol tarafına geçmek için izin almam neredeyse 1 ayımı alırdı. Hele ödevi yapmadan okula gitmek, kirli önlükle okula gelmek, kitabını defterini evde unutmak ölümdü. En kötüsü de tahtaya kalkıp bir soruyu çözememek. Bir gün bizim öğretmen biraz burnundan soluyarak girmişti sınıfa, ders matematik. Ben de matematiğe biraz mesafeliyim. 4 işlem tamam ama problemler biraz korkutucu. Kaçıncı sınıftayım hatırlamıyorum. O gün öğretmenim başlıyor problemleri beyaz tebeşirle tahtaya yazmaya. Yazarken tebeşirin çıkardığı sesten keyfi yerinde mi, sinirli mi anlıyorum. O gün de dediğim gibi sinirli biraz. Tüm tahta matematik problemleriyle doluyor. Öğretmenim parmağıyla kimi işaret ederse o tahtaya kalkıyor. Bütün sorular çözülüyor geriye bir soru kalıyor. Son soru. Tahtaya kalkma ihtimalim azaldı diye rahatlamışım. Göz göze gelmemeye çalışıyorum ki öğretmen beni tahtaya kaldırmasın. O gün de aksi gibi en ön sırada oturuyorum.
Benim öğretmenime gelecek olursak o dönemde annemin aldığı"aman çok iyi öğretmen onun sınıfına yazdırın" tavsiyeleriyle rica minnet sınıfına kaydolduğum bir öğretmendi. Bazen çok şevkatli bazen de çok sinirliydi. Sınıfımız şimdiki sınıflar gibi az mevcutlu değil tam 66 kişiydi.
Öğretmenimden çok çekindiğimi hatırlıyorum. Solak olduğum halde sıranın sol tarafına geçmek için izin almam neredeyse 1 ayımı alırdı. Hele ödevi yapmadan okula gitmek, kirli önlükle okula gelmek, kitabını defterini evde unutmak ölümdü. En kötüsü de tahtaya kalkıp bir soruyu çözememek. Bir gün bizim öğretmen biraz burnundan soluyarak girmişti sınıfa, ders matematik. Ben de matematiğe biraz mesafeliyim. 4 işlem tamam ama problemler biraz korkutucu. Kaçıncı sınıftayım hatırlamıyorum. O gün öğretmenim başlıyor problemleri beyaz tebeşirle tahtaya yazmaya. Yazarken tebeşirin çıkardığı sesten keyfi yerinde mi, sinirli mi anlıyorum. O gün de dediğim gibi sinirli biraz. Tüm tahta matematik problemleriyle doluyor. Öğretmenim parmağıyla kimi işaret ederse o tahtaya kalkıyor. Bütün sorular çözülüyor geriye bir soru kalıyor. Son soru. Tahtaya kalkma ihtimalim azaldı diye rahatlamışım. Göz göze gelmemeye çalışıyorum ki öğretmen beni tahtaya kaldırmasın. O gün de aksi gibi en ön sırada oturuyorum.
O sırada bir arkadaşımın adını söylüyor "oh kurtuldum" diyorum içimden ama olmuyor. Arkadaşım soruyu çözemiyor. Öğretmen biraz daha sinirleniyor. Sonra başka birini çağırıyor. O da çözemiyor soruyu. Sonra başkası, başkası derken öğretmenimin sinir katsayısı her çözemeyen öğrenciyle biraz daha artıyor. Son çağırdığı çocuğun ensesine bir tane patlatıp "otur yerine" diye bağırıyor. İyice korkuyorum.Bu kez işaret parmağını uzatıp beni çağırıyor. Kalkıp gidiyorum tahtanın başına.
"Soruyu oku ama dikkatli ol"diyor bana. Okuyorum 5 kardeş cevizleri 3 er dağıtırlarsa 1, 2 şer dağıtırlasa 6 ceviz artıyor. Kaç ceviz var? türünde bir soru. Yok yapamıyorum soruyu, öğretmenim
"bak bir daha anlatıyorum diyor, 5 kardeş" derken de tebeşire bulanmış parmaklarını iyice açıyor.
"3'er dağıtırlarsa".Gözüm öğretmenimin kaskatı açılmış 5 parmağında hiç bir çözüm gelmiyor aklıma. "Bir kere daha oku" diyor. Yok yapamıyorum. "Yapamıyorum" diyorum öğretmenime. İyice sinirlenip bağırıyor. Bağırırken de suratıma beş kardeş diye tokadı basıyor. Kıpkırmızı olup yerime oturuyorum için için başlıyorum ağlamaya, hayatımın ilk tokadı. Bağırmaya devam ediyor "Ben izin verdim de mi yerine oturuyorsun"diyor bana.
Sonra bizim sınıfın en çalışkanını çağırıyor tahtaya. "Neyse diyorum soruyu çözer bu kesin"
O sırada her hafta sınıf listesinden sırayla bir kişinin getirdiği o hafta da getirme sırasının bende olduğu kolonyayı öğretmene vermeye unuttuğum geliyor aklıma. Neyse diyorum yarın veririm.
Bizim sınıfın en çalışkanı tahtada soğuk terler döküyor. O da yanlış çözüyor soruyu. Bu defa bizim öğretmen iyice hiddetleniyor. Bütün çözemeyenlere örnek olsun diye çıkarttığı öğrenci de çuvallıyor bizim gibi. Bas bas bağırıyor kıza. Benim kafam yerde, bağrışma devam ettiğinden kafamı kaldırmıyorum. Yediğim tokat acayip gücüme gitmiş. Derken ayaklarıma kadar sarı bir sıvı gelmeye başlıyor. Çantamdaki kolonya şişesi kırıldı sanıyorum. Kalbim küt küt atıyor. Daha ileri bakınca korkudan tahtaya kalkan kızın korkudan altına çişini yaptığını fark ediyorum. Ayakkabıları çorapları sırılsıklam. Bir kısım da yerde birikmiş, ayakkabıma kadar geliyor çiş. Kızcağız apar topar çıkıyor sınıftan dışarı. İlkokul deyince yıllar geçse de hep gözümde bu kare. Yıllar geçti ben iktisat bölümünü bitirdim, tahtada altına kaçıran o kız ise Harvard'da öğretim görevlisi. Bazen ilkokulda kendimi de onu da böyle hatırladığım için üzülürüm. O yüzden diyeceğim o ki aman çocuk kalbi kırmayın..
No comments:
Post a Comment