Hayat ve...

      İnsan yaşlandığında belki seksenli doksanlı yaşlarında, başını her akşam koyduğu yastığa koyup sabah bir daha uyanamayacağını sıklıkla düşünüyordur. Çevresindeki insanlar tek tek azalırken, geride kalmak hem üzüyor hemde utandırıyordur insanı belki de. Koca bir ömür yaşadım diyip hayatın doygunluğuna ulaşıyordur belki de insan yaşlanınca, yada yaşamak hangi yaşta olursan ol tatlıdır. Yaşlanınca nasıl düşünürüm bilemiyorum. Tek bildiğim halen bir Orson Welles bilgeliğinde "I know what is to be young, but you don't know what it is to be old" diyememem.
     Yirmi dokuz yaşındayım. Bu yıl yirmili yaşlarımın en son yılı. Bende hep ölümün uzak olduğunu düşünürdüm ta ki bir cuma günü şirkette fenalaşıp sonrasında ciddi bir rahatsızlık yaşayana kadar. İyileştiğimde doktorlar direkten döndüğümü söylediler. Tam on gün hastanede yattım. Yoğun bakıma kaldırılırken öleceğimi düşündüm, güçsüzleştim. Ada'yı düşündüm, bu yıl yuvaya başlayacak dedim. Okula giderken çektireceği ilk fotoğrafta olamayacağımı düşündüm. Nasıl bir kız olacağını, ben ölürsem beni hatırlayıp hatırlamayacağını düşündüm. Hayatta kalmak istedim, savaştım, sonuçta şansım yaver gitti hayattayım. Basit bir enfeksyon ağırlaşarak, yaşamla ölüm arasında bıraktı beni. Yürürken başınıza bir şey düşmesi gibi bir şeydi. Sonra düşündüm hergün hayatımın son günü olsa yüzüne bile bakmayacağım şeylerle neredeyse tüm günümü geçiriyorum. Hayatımın son günü olsa yanımda olmasını isteyeceğim insanlardan çalıyorum bu zamanı, aslında hayatı hoyratça kullanıyorum. Çoğu kişinin bildiği o söz gibi yarın aslında geri kalan ömrünüzün ilk günü gibi yaşanmalı. Arkanda nasıl bir parmak izi bırakmak istiyorsan öyle yaşamalısın.
       Yaşam farklı coğrafyalarda, farklı iklimlerde can buluyor, bahçesinde duran odunlarına bakıp kışı sağlama aldığını düşünenle, kışın yerden ısıtmalı evinde çıplak ayak gezen kişi aynı hayattalar, lüks jakuzisinde beş kere banyo yapan kişiyle, ülkesinde su kuyusu açılmasını susuzluğa çare olarak görende aynı hayatta yaşıyor. Kimi silik, kimi kanlı, kimi unutulmayan izler bırakıyorlar. Her hayat birbirinden farklı yaşansada, hayat herkes için aynı şekilde sonlanıyor.
  Bu ara yaşadıklarımın bana bir şeyler anlattığını düşünüyorum. Öncelikle Daha özgür birşeyler yapmak, plazada çalışmamak, sevdiğim şeylerle uğraşmak, adanın ateşi çıktığında ezile büzüle izin almadığım, taht oyunlarını aratmayacak entrikaların döndüğü ortamlardan uzaklaşmak, yönetici triplerine maruz kalmadan evime dönmek ve yaşanan tüm sorunları evde tekrar edip kocamın başını şişirmemek plaza deyimiyle "To Do" listemde ön sırada olacak. Umarım uygularım..