Bir Zamanlar Orda Bir Orman Vardı Yavrum

Marmaris'e giderken önce gökova karşılar insanı. Yol yorgunu da olsa insan, gökovanın davetkarlığına sırt çeviremez. Kısa bir yol vardır tam girişinde. Uzun okaliptüs ağaçları yolun iki yanında bu yolun koruyucuları gibi sıralanır. Bu yol eskiden tek yoldu şimdi yanında düzgün asfalt bir yol var, ama ben geçerken hiç yeni yolu tercih etmek istemem. Okaliptüs ağaçları beni çocukluğuma götürür çünkü, çok sıcak havalarda bile serin olur o ağaçların altı, en cılız rüzgarda bile yapraklar güzel bir şarkı söyler insana o yolda. Ağaçlar öylesine uludur ki, o yolda yürürken kendinizi  masal kahramanı gibi hissedersiniz. O yoldan geçmek insanı ferahlatır, özgür olduğunuzu hissedersiniz, denize dalmışçasına serinler ve aklınızdan o anda başka bir şey geçmesine izin vermezsiniz. Bir tarafta akyaka önünüzde marmaris bekler sizi.
Çocukluğum orda geçtiğinden mi bilmiyorum. Küçükten beri tüm hayvanları severim, ağaçları, temiz havayı daha salaş restoranları, çıplak ayak yürümeyi, balık tutmayı, üstüme her mevsim ince şeyler giymeyi.
Sanki tüm bu alışkanlıklar ordan yadigar bana, bir zamanlar orda olduğumdan..
Bir hafta önce gazetede okudum marmaris in o güzelim  bozburun köyünden datçaya kadar olan kısımda imar planında yapılacak değişiklik onaylanmış. Binlerce ağacın katline ferman verilmiş. Ağzından salyalar akarak bekleyiş içinde olan otel sahipleri ellerini ovuşturmaktaymış. Yeni dikilecek oteller, yeşilin ortasında beton yığınları, denizi kirletecek olan, arıtma sistemine yatırım yapmayacak onlarca bina ormanların içinden gözümüze batacak yeşilin rengi kocaman bir griye bulanacak. Keşke bir şeyler yapabilsek, kendimizi o ağaçlardan birine zincirlesek kurtara bilir miyiz? Yoksa çoktan doların yeşilini, doğanın yeşiline tercih mi ettik? Aslında cevabını bildiğim bir soru bu. Sadece belki de zaten birileri bir şey yapacak diyoruz. Tokatlanmaktan kokuyoruz , aman öne çıkma diyoruz kendimize , bir çıkan olur diyoruz. Çoluğumuz çocuğumuz,  işimiz gücümüz var diyoruz ve hep prangalarımızı sağlamlaştırıyoruz. Her şey olup bitiyor ve iç çekerek bir zamanlar orda bir orman vardı yavrum diyoruz çocuğumuza.
Derken hiç de utanmıyoruz.