Geçtiğimiz yıl benim için pek de güzel geçmedi. Geçen yaz saçma bir enfeksiyon yüzünden yoğun bakımlık olmak, ardından çalıştığım şirketin aldığı mikro bir karar yüzünden işten çıkarılmak başıma gelen başlıca olumsuzluklardı. Geçen yıl hayat bana iki kere sertçe vurdu. O yüzden 2014'ü pek bir hevesli uğurladım. Pek bir hevesli dedim diye Ada'yı annemlere emanet edip dışarda karı koca çılgınca eğlendik sanılmasın. Torun tombalak evde kurduğumuz sofrada sohbet muhabbet yılbaşına girdik. Ta üniversite yıllarında Fransa'da gittiğim kamp sırasında aldığım şarabı sonunda kıyıp açabildim. Güzeldi iyi ki kıymışım, hatta içtiğim en iyi şarap listesine girdi. Saat 24:00'de ilk yaptığım şey çoktan uyumuş olan kızımın yanına gidip onu yumuşacık yanağından öpmek oldu. İyi ki varsın dedim, iyi ki senin annenim.
İşten ayrıldığımdan beri aramızdaki ilişki güçlendi, Ada'ya daha çok zaman ayırdım oyunlar oynadık, Ada daha güler yüzlü bir çocuk oldu. Ben de mutlu oldum ama evde otur otur sıkıldım. İşten ayrıldığımdan beri düşünüyorum da, özel sektöre dönmek gibi bir istek yok içimde. Hiç iş aramadım. Kendim bir şeyler yapmalıyım, hatta bir marka yaratıp onu Ada'ya bırakmalıyım diye düşünür oldum.
Halbuki aman kızım ticaret zordur, risklidir, yapamazsan kötü olur. Mis gibi işin var, maaşın var diyen bir ailenin kızıyım. Tabii durum böyle olunca insanın mantığı, genleri, duyguları insanı ayrı bir yere çekiyor. Ama zor da olsa karar verdim sanırım en çok sevdiğim şeyi yapacağım çocuklarla oyun oynayabileceğim bir iş açacağım. Bir oyun atölyesi!!
Babamız Ada'ya noel baba kıyafeti almış. Pek ciddiyiz :)
Ada Dedemle beraber
Soframızın baş kahramanı
No comments:
Post a Comment